کلام

مرا مادرم این چنین یاد داد
به گیتی دل آشفته یک کَس مَباد
به نیکی بود نام او در جهان
که نامش بُدی عصمتِ مِهرَبان
به گهواره مادر به گوشم نهاد
که خوار و دُژَم، در جهان کَس نَباد
توانا و دانا و روشن بُدی
شکستِ مَنش نیز، در هم شُدی
به سعدی و حافظ، کلام خُدا
زِ وَهم و خرافات، بودی جُدا
به قرآن و حافظ، که فربه شُدی
زِ رایِ بزرگان، چو آگه بُدی
چُنین خواست، آموزگاریِ من
بدین حادثه سازگاریِ من
کنون شادمانم، از این زندگی
به ورزش، پژوهش، برازندگی
دگر شادمانیِ، غمدیده ای
در این قحطسالِ، فَزاینده ای
غرورت نباید، از این مُختَصر!
سپاست فَزاینده، ای مُحتَضر
به داد و دَهش روح فربه کنی
به کوشش دل آزرده ای به کنی
به داد و دهش زنده دارید دِل
که در رستِخیزد نباشی خِجِل
"امین" بارها مرگ را دیده ای
غنیمت بدان سالها زنده ای

خواب دیدم که قیامت شده است
مات ماندم، چه حکایت شده است؟
 مردمان واحَسرَتا، واغَفلَتا
جملگی سر در گریبان وَیلَتا 
نامه ای را من گرفتم وای وای
ناله ای از استخوانم های های
نامه ای سرشارِعصیان و گناه
زیرِ لب با خود بگفتم آه آه
نامه را گر زیر رادیکال بَرَم
کی توانم جان سالم در بَرَم
ناگهان سر در گریبان و خِجِل
مانده ای مُستاَصل و چون خربِگِل
با خودم گفتم برو بی سَرصدا 
سوی دوزخ تا بِگیری سَرپَناه
ناگهان فرمان بیامد از خدا
تا کجا می‌رود این یک لا قبا؟
از کجا می آید و شغلش چه بود؟
در چه عصری زیسته شاهش که بود؟
مالک دوزخ به من گفت پاسخَت
درخور و شایسته باشد آیَتَت
گفتمش، آموزگار ایرانیم
شاهد صدها اَبَر ویرانیم
وَحی آمد سوی مالک از خدا
هان رهایَش ک ندارد اوخَطا
در بهشت عدن ماوایش دهید
زیرِ صِدر المنتهی جایش دهید
چون به دوزخ بوده است این بینوا
در جهان بوده گرفتار جفا
یادم آمد که شَهَنشاهی نِمیَم
در زمان احمدی ترامپیََّم
گفت آریدش به رضوان خودم
چه بلاها دیده است این مُحتَشم
او به دنیا هم به دوزخ بوده است
در تموزِ زندگی یخ بوده است
لطف حق بر بندگان از حَد دَر است
ای"امین!گاهی به ظاهر هم شَر است
اردیبهشت ۹۱ جمع اساتید دانشگاه برادران دلقندی