کلام

قبل بازی فرشِ اِسپیناس پالاس*
این شکر خوردن بُدی ای ناسپاس
از سر ناپختگی وادادن است
در سیاست در کیاست آس‌وپاس
*هتل

.............

یک گلِ النصر را، درویش زد!
بر روانِ بچه‌ها، تشویش زد
هدیه درویش، یعنی خودزنی
خودزنی هایی، به‌خاطر ماندنی
قبلِ بازی، این شکر خوردن بوَد
بعد بُرد و باخت خود بُردن بوَد
این حماقت با فریدریکا بُدی
خانمی در مجلسِ شورا شُدی
گر به‌جای پله ها و تپه‌ها؟
رفته بودند بر فراز نَرده‌ها
باز می‌شد، قفل‌هایِ آهنین
ما نمی‌خوردیم از نَصر، این‌چنین
قبل بازی، این چه هدیه دادن است؟
این‌که باشد خودزنی، وادادن است
گر به جای رفتن اِسپیناس پِالاس؟
عده‌ای از مردمان آس و پاس
عده ای از حاکمانِ سرشناس
باز می شد، درب هایِ اِحتِباس
در کنارت داییِ آقایِ گُل
بر رونالدو می زنی، طبل و دُهُل
این چنین دلدادگی ها نوبر است
این زِ گل هایِ پنالتی بدتر است
این نه عزت بَلکه خودبیگانیست
هرکه را وادادگی مغزش تُهیست
باز می شد درب های هَمدَمی
فتح شایانی بُد و خوش مَرهَمی
انعکاس مردمی با ابتکار
بُرد و بازنده بُدی با افتخار
آه و افسوس از چنین نابخردی
دم‌به‌دم کز این امیران سَر زدی
آه و افسوس از چنین نامَردمی
ای دریغ و درد "امین"از خود زنی

                در آن شب فراموش نشدنی من در ساختمان نخست وزیری اتاق رانندگان کشیکخوابیده بودم که حدود ساعت دو نیمه شب آژیر به صدا در آمد امریکا به لیبی هم پیمان ایران در منطقه حمله کرده بود.آخرین نخست وزیر ایران به همراه کابینه در اتاق تله تکس تشکیل جلسه دادند و رویداد را پیگیری می کردند. 

               من مهمان حاج حسین محرومی بودم که راننده ویژه نخست وزیری بود و آنشب در ماموریت همکارانش خدمت شایانی به من کردند. درآن رویداد من علاوه بر نخست وزیر باآقایان بهزاد نبوی.اژه ای. موسوی اردبیلی گپ و گفتی داشتیم. برای تحویل ماشین رفته بودم بیاری خدا و همراهی همگانی بویژه شادروان مبینی و بلالی موفق شدم.َ

این بلا هم گسستنی باشد

                            زور و تزویر رفتنی باشد

یاری و همدلی و  همراهی

                        بر ضعیفان ستودنی باشد

کرونا هم شکستنی باشد

                          نخوت و زور رفتنی باشد

مردمی و سخاوت و   ایثار

                        ویژگی های ماندنی باشد

............امین1399/01/02

اِمسال طِلِسمِ بِشکینی

                         سیزده دِخَنَت بی شینی

سعی کو وِبیری نَری ها

                           کوُرون دِ کمینِس  بابا

با خدا یککَمِه چَت کو

                         وِسوسه هار فُرمَت کو

نیصفِه شَوُم حرکت کو

                            باخدایَزِه صحبت کو

بپاقَرُق رِه نَشکینی   

                         اِمسال دِخَنَه بی شینی

خیال کو که دِ زندونی

                            اصلن نَرا به مهمونی

زِندونی هاهُم آدَمِن 

به یاد موسی بن جعفر علیه السلام
 «آزادترین مرد» 
 
روشنی در کفِ تاریک ترین انسان بود 
نور در مغرب بی مهر زمان پنهان بود 
 
باید از منطقِ زنجیرِ ستمگر پرسید 
جای آزادترین مرد زمان زندان بود؟ 
 
دختری تشنه ی آغوش پدر بود و مُدام 
غصه می خورد و پُر از زمزمۀ باران بود 
 
زیر سنگینیِ اخلاقِ پُرآوازۀ او 
خانه ی خشم، فرو ریخته و ویران بود 
 
هفتمین فلسفه ی روشن پیدایش خلق 
کشتۀ مغلطۀ حاکم بی ایمان بود 
 
از همان روز که دستانِ خرد را بستند 
عشق در پنجۀ یک مشت کرِ نادان بود 
 
از همان شب که کفن بر تن هستی پیچید 
زندگی مرد و زمین خسته و سرگردان بود 
 
ایلیا رفت و زمین در تبِ دانایی سوخت 
پدرِ جهل بسوزد که مقصّر آن بود

دکتر حسین محمدی مبارز /ایلیا