کلام

      نامه روان شاد سیدمحمدحسین شهریاربه مرحوم انیشتن که توسط پرفسورحسابی برای ایشان قرائت شد.

انیشتن یک سلام ناشناس البته می بخشی

دوان درسایه روشنهای یک مهتاب خلیایی

نسیم شرق میاید،شکنج طره ها افشان

فشرده زیر بازو شاخه های نرگس ومریم

از آنهاییکه درسعدیه شیراز می رویند

زچین وموج دریاها وپیچ وتاب جنگل ها

دوان میاید وصبح سحر خواهد به سرکوبید

درخلوت سرای قصر سلطان ریاضی را

درون کاخ استغنا،فراز تخت اندیشه

سراززانوی استغراق خودبردار

باین مهمان که بی هنگام وناخوانده است دربگشا

اجازت ده که بادست لطیف خویش بنوازد

بنرمی چین پیشانی افکاربلندت را

به آن ابریشم اندیشه هایت شانه خواهد زد

نبوغ شعرمشرق نیز با آیین درویشی

بکف جام شرابی ازسبوی حافظ وخیام

به دنبال نسیم ازدررسیده می زند زانو

که بوسد دست پیر حکمت دانای مغرب را

انیشتن آفرین برتو

خلاءباسرعت نوری که داری درنوردیدی

زمان درجاودان پی شد مکان درلامکان طی شد

حیات جاودان کزدرک بیرون بود پیداشد

بهشت روح علوی هم که دین می گفت جزاین نیست

توباهم آشتی دادی جهان دین ودانش را

انیشتن نازشست تو:

نشان دادی که جرم وجسم چیزیجز انرژی نیست

اتم تا می شکافد جزو جمع عالم بالاست

بچشم موشکاف اهل عرفان وتصوف نیز

جهان ماحباب روی چین آب راماند

من ناخوانده دفتر هم که طفل مکتب عشقم

جهان جسم،موجی ازجهان روح می بینم

اصالت نیست درماده

انیشتن صدهزار احسن ولیکن صدهزارافسوس

حریف ازکشف والهام تودارد بمب می سازد

انیشتن اژدهای جنگ

جهنم کام وحشتناک خود راباز خواهد کرد

دگر پیمانه عمرجهان لبریز خواهد شد

دگرعشق ومحبت ازطبیعت قهرخواهد کرد

چه می گویم ؟

مگرمهرووفا محکوم اضمحلال خواهد بود

(مگرآءسحرخیزان سوی گردون نخواهد شد)

مگریک مادر ازدل(وای فرزندم )نخواهد گفت

انیشتن بغض دارم درگلو دستم بدامانت

نبوغ خود بکام التیام زخم انسان کن

سراین ناجوانمردان سنگین دل براه آور

نژاد وکیش وملیت یکی کن ای بزرگ استاد

زمین یک پایتخت امپراطوری وجدان کن

تفوق درجهان قائل مشو جز علم وتقوارا

انیشتن نامی ازایران ویران هم شنیدستی ؟

حکیما محترم میدارمهدابن سینا را

باین وحشی تمدن گوشزد کن حرمت مارا

انیشتن یافراتر نه جهان عقل هم طی کن

کنارهم بین موسی وعیسی ومحمدرا

کلیدعشق رابردار وحل این معما کن

وگرشداززبان علم این قفل کهن واکن

انیشتن بازهم بالا

خدارانیزپیدا کن.

       گویند که اندر وقت بومسلم مروزی درویشی بی گناه رابه تهمت دزدی بگرفتند وبه چهارطاق مروبازداشتند چون شب اندر آمد بومسلم پیغمبر را«عم»به خواب دید که وی راگفت:یابامسلم مراخداوند بتو فرستادست که دوستی ازدوستان من بی جرمی اندرزندان تست برخیز ووی را بیرون آر بومسلم ازخواب بجست وسروپای برهنه بدرزندان دوید وبفرمود تادربگشادند وآن درویش رابیرون آورد وازوی عذرخواست وگفت:حاجتی بخواه درویش گفت:ایهاالامیر کسی که اوخداوندی دارد که چنین بنیم شبان بو مسلم راسروپابرهنه ازبسترکرم برانگیزد وبفرستد تااوراازبلاها برهاند رواباشد که اوازدیگری سئوال کندوحاجت خواهد بومسلم گریان گشت ودرویش برفت.

به نقل ازکتاب کشف المحجوب
اثرعلی بن عثمان بن الهجویری
صفحه

       پادشاهی به چشم حقارت درطایفه درویشان نظرکرد یکی ازایشان بفراست دریافت وگفت ای ملک ! مادراین دنیا بجیش (سپاه)ازتوکمتریم وبه عیش ازتوخوش تر وبه مرگ باتو برابر وبه قیامت بهتر .

اگرکشور گشای بهتر کامران است                                    

 وگردرویش حاجتمند نان است.

درآن ساعت که خواهند این وآن مرد                                  

نخواهند ازجهان بیش از کفن برد.

چورخت ازمملکت برست خواهی                                    

گدایی خوش تراست ازپادشاهی