در این روزگارانِ قحط و کوید/
فساد و فرومایگی شد شدید /
به تحریم و دژخیم و هم احتکار/
فرومایگان را، شد این ابتکار/
که دین و دیانت همی شد تباه/
دیانت به پای سیاست سیاه/
دل از مردمی ها نیابدگَزَند/
زِ نامردمی هاست،ریش و نَژَند/
رَوانت به داد و دَهش، زنده دار/
که بیداد و خِسّت نیاید بکار/