به داد و دَهِش کوش و مِهر و خرَد **که جَهل و خشونت جَهان بَر دَرَد
در این روزگارانِ قحط و کوید/
فساد و فرومایگی شد شدید /
به تحریم و دژخیم و هم احتکار/
فرومایگان را، شد این ابتکار/
که دین و دیانت همی شد تباه/
دیانت به پای سیاست سیاه/
دل از مردمی ها نیابدگَزَند/
زِ نامردمی هاست،ریش و نَژَند/
رَوانت به داد و دَهش، زنده دار/
که بیداد و خِسّت نیاید بکار/
بکوشیم بر مهرو داد و خرد/
که جهل و خشونت جهان بَر دَرَد/
دل افسرده گردد، زِ نامردمی/
به بخشندگی، رام گردد همی/
به فرزانگی هم، بیارای تَن /
کَژی و پَلَشتی هم، افسار زَن /
دلی شاد کردن،بَسی خُرّمی است/
که تیمارِ بیمار هم، فَرَّهی است /
مَگَر نَه، که ما وارثانِ جَمیم؟/
زِ یک گوهریم و بنی آدمیم/
مَگَر نَه، خدیجه که الگویِ ماست؟/
اگرجان بِبَخشی"امین"جان رواست/
به داد و دهش بیمه کن زندگی/
روان و تَنَت را برازندگی/
به داد و دهش زندگی پایدار/
جوانمردی و مردمی برقرار/
مَگَر نَه،که ما از همه برتریم؟
و یا در سخن! از همه بدتریم/
