کلام

موسی از ساده‌ گی اش در طمعِ خام افتاد
تَشتِ بدنامی و رسوایی‌اش از بام افتاد
شد خَفیفُ زار و نالان در زمانِ فَرَهی
لطف حق بود که در پرده ی اوهام افتاد
باز شد پنجره‌ای رو به خدا از درِ عشق
عشق بی‌حاصل و ناکام که بدنام افتاد
او که ناپخته بدادست دل و دین، یکجا
ِسرِّ ناکامی او در دهنِ عام افتاد
سَرِ پیری شُده او مَعرکه گیرِ میدان
در سراپرده ی تقدیر چه؟ آلام افتاد
آن عزیزی که بُدَش شُهره ی آفاق ولی
چه شد اورا؟ که در ورطه ی اَصنام افتاد
آن حلیمی که بُدَش نادره در صبر و شکیب
ما نخواهیم و نَبینیم که سَرسام افتاد
آن شریفی که بشست نامِ شراب از همه شهر/دهر/جا
سَرو کارش به می و میکده و جام افتاد.
خواست تا با بنده ی خوبش خدا بازی کند*
شخص عاشق شد و در گردشِ ایام افتاد
خواست ایزد کامِ تلخِ بنده اش شیرین شود
این"امین" بود که شایسته ی اَنعام افتاد
با الهام از حضرتِ حافظ 

*ماکس شِلِر فیلسوفِ آلمانی

چقدر بزرگی که گلوله ها را دو به شک انداخته ای که حیا میکنند بر تنت بوسه زنند.

عمری نشسته ای و در افکارم دائما ایستاده به سر میبری. عجیب است.

در این پوچ گرایی محض دلم حسرت یقین ات را میخورد ای چریک پیر.

داستان ها را میشنوی و حرفی از داستان خود نمیزنی.بعضی اوقات به حال خودم غبطه میخورم که کسی هست مزخرفاتم را گوش کند و اوقاتی هم هست که دلم میگیرد چون  نمیدانم تو در خلوتت به چه کسی امیدواری!  نمیدانم چه کسی هست که تورا در برابر مشکلاتت  روحت را برهاند.

در هرحال تنت به ناز طبیبان