کلام

لحظه ای درنگ کنید؛ 

امروز سیزدهم آذرماه و سوم دسامبر "روز جهانی معلولین" است.

این روز، روز تبریک و تهنیت گفتن به افراد دارای معلولیت نیست، چه چیز را می خواهیم به آنها شادباش بگوییم؟! معلولیت و محدویت آنها را؟!

این روز، روز مطالبه گری افراد دارای معلولیت از دولت هاست که چه خدماتی به آنها ارائه شده و چه نیازهای بر زمین مانده ای دارند. از طرفی یادآوری این نکته به دولت هاست که اقلیت بزرگی از جامعه، دارای نیازهای ویژه ای هستند که در سطح کلان باید این نیازها را مرتفع کنند. اما در سطح خرد، عامه مردم چه وظیفه ای بر عهده دارند؟!

وظیفه ما مردم این است که نگاه مان را به مقوله معلولیت عوض کنیم و به افراد معلول نه تقدس ببخشیم که آنها بندگان مقرب خداوند هستند و خداوند به آنها نظر لطف داشته که معلول شدند و نه آنها را ناتوان و قابل ترحم بپنداریم.

این افراد یکی هستند مثل من و شما که مادرزادی یا بر اثر حادثه با مشکلات و محدودیت های جسمی و حسی روبه رو شده اند.

نمی دانم این شعار " معلولیت محدودیت نیست " را اولین بار چه کسی بر زبان آورد که به نظر من اشتباه ترین جمله ای است که در مورد فرد معلول به کار رفته است. "معلولیت عین محدودیت است" محدودیت در راه رفتن، محدودیت در دیدن، محدودیت در شنیدن، محدودیت در حرف زدن و...  "معلولیت محدودیت است اما ناتوانی نیست"، " معلولیت فقط و فقط یک تفاوت است" پس بیاییم در درک این تفاوت ها بکوشیم.

 افراد دارای معلولیت برای گذر از محدودیت هایشان باید دو برابر و گاهی چند برابر من و شما تلاش کنند تا به هدف شان برسند اما نگرش منفی ما نسبت به آنها بار محدودیت های جسمی و حسی این عزیزان را به طرز باور نکردنی افزایش خواهد داد.

فراموش نکنیم "معلولیت یک احتمال برابر است".

چه کسی تضمین کرده است که ما برای همیشه از سلامت جسم و روح برخورداریم؟! 

اگر امروز ما براثر حادثه ای دچار معلولیت شدیم؛ از مردم انتظار چه رفتاری داریم؟ آیا فردی ناتوان، قابل ترحم و گاهی متکدی هستیم؟ آیا وقتی معلول شدیم فاقد درک، آگاهی، دانش و تهی از احساس هستیم؟  

دوستان عزیز؛ معلولیت در کمین همه ماست، حتی اگر بدون هیچ مشکلی به پیری برسیم، پیری و سالمندی محتوم به معلولیت است.

بیاییم به نوبه خودمان با تغییر نگرش هایمان دنیا را جای بهتری برای زندگی دوستان معلول مان بسازیم؛ آن ها مطلقا نیاز به توجه ویژه ما ندارند همین که آن ها را جدای از محدودیت هایشان مثل بقیه افراد جامعه ببینیم برای آن ها کافی ستبا تشکر از دکتر سهیل معین.