کلام

‎یک پروفسور فرانسوی در جشن بازنشستگی اش در دانشگاه سوربن فرانسه چنین گفت

 🍀  من عمرم را وقف ادبیات فارسی ایرانی کردم  و برای اینکه به شما اساتید و روشنفکران جهان توضیح دهم که این ادبیات عجیب چیست ، چاره ای ندارم جز اینکه به مقایسه بپردازم و بگویم که ادبیات فارسی بر چهار ستون اصلی استوار است :

 🍀 فردوسی ، سعدی ، حافظ و مولانا .

  🍇 فردوسی ، هم سنگ و همتای هومر یونانی است و برتر از او .

🍇 سعدی ، آناتول فرانس فیلسوف را به یاد ما می آورد و داناتر از او .

 🍀  حافظ با گوته ی آلمانى قابل قیاس است ، که او خود را ، شاگرد حافظ و زنده به نسیمی که از جهان او به مشامش رسیده ، میشمارد .

 🍀  اما مولانا ، در جهان هیچ چهره ای را نیافتم ، که بتوانم مولانا را به او تشبیه کنم ،  او یگانه است و یگانه باقی خواهد ماند ، او فقط شاعر نیست ، بلکه بیشتر جامعه شناس است و روانشناسی کامل ، که ذات بشر و خداوند را دقیق می شناسد ، قدر او را بدانید و به وسیله ی او خود و خدا را بشناسید .

‎ من اگر تا پایان عمرم دیگر حرفی نزنم ، همین شعر برای همیشه کافی است :

‎باران که شدى مپرس ، این خانه کیست

‎سقف حرم  و مسجد و میخانه  یکیست

‎باران  که  شدى   ،   پیاله ها   را   نشمار

‎جام  و قدح  و کاسه  و  پیمانه  یکیست

‎باران  !  تو که  از  پیش  خدا  مى  آیی !

‎توضیح  بده  عاقل  و  فرزانه  یکیست ؟

‎بر   درگه   او   چونکه   بیفتند  به   خاک

‎شیر  و  شتر  و  پلنگ و  پروانه  یکیست

‎با  سوره ى  دل  ،   اگر  خدا  را  خواندى

‎حمد  و فلق  و  نعره ى  مستانه  یکیست

‎از  قدرت  حق  ،  هر چه  گرفتند  به  کار

‎در  خلقت حق ، رستم و موریانه یکیست

‎گر   درک  کنى   ،   خودت   خدا  را  بینى

 ‎درکش  نکنى  ،  کعبه  و  بتخانه  یکیستَ