تو از می سرخوشی خواهی؟ تو خود میخانه ای، حافظ؟
به حُسن ِ کِلک ِ شیرینت تو خود خُمخانه ای، حافظ
چُنین دُرِّ گهرباری، برای حافظ از نیچه
برای شعر و فرهنگ جهان، جانانه ای، حافظ
دگر دُرِّ گران‌سنگی، برای گوته از خواجه
چه زیبا و فریبا گفته ای، دُردانه ای، حافظ
نزاید مادر گیتی کسی چون خواجه ی، شیراز
که درمانگاه هر دردی و، داروخانه ای، حافظ
شراب ِ کُهنه ی تلخت، حلال ِمیگساران باد
که در خُمخانه ی گیتی،تو خود فرزانه‌ای، حافظ
کلام سحرانگیز و فرح زای ِ تو در عالم
بیانت جاودان گشته، تو خود شاهانه ای، حافظ
"امین" هر دم دعاگوی و ثناگوی تو می باشد
بهین داروگر و درمانگر ِ یکدانه ای، حافظ
حافظ در بیان فریدریش ویلهلم نیچه، یوهان فون گوته، امین و خان ِ دره ی یام
